DE LAATSTE DAG ALWEER?!

Vandaag was onze laatste kans om nog even een feestje te maken op het kamp.  Bij het inspiratiemoment werden we erbij stil gezet om ook deze laatste dag een licht te zijn in het kamp, waardoor God zichtbaar mag worden. We hoeven dit niet zelf te doen, maar door de kracht God.

"Hij is de adem van het leven, Hij is de hoop voor wie niet verder kan, Ik kan niet leven zonder mijn Jezus,  Want mijn Jezus maakt ons vrij" (ADEM, van ADEM Project) Ook als we het moeilijk hebben met deze laatste dag mogen we het overgeven aan Hem.

Vandaag was ook weer een dag waarin het belang van flexibiliteit  naar voren kwam. Tijdens het ontbijt dronken we een lekker kopje thee of koffie, maar helaas had Erwin een verkeerde mok te pakken met de barst erin, waardoor het hete water over zijn been kwam. Voor Erwin was het beter om even naar het ziekenhuis te gaan. Zo moesten we even opsplitsen en in twee delen richting het kamp rijden.

Een deel van de groep ging bij de vrouwen memoborden versieren en het andere deel heeft pannenkoeken gebakken bij de jongeren in sectie B. Bij de vrouwen merkten ze, doordat we er elke ochtend zijn geweest, dat er een band was ontstaan. Er waren mooie gesprekken, mooie momenten met elkaar, mooie teksten die ze op de borden zetten. Ook hebben ze meegemaakt hoe er een typisch Afrikaans feest werd gevierd nadat twee kinderen geboren waren in het ziekenhuis. Dit ging gepaard met hele bijzondere geluiden die Marianne heel mooi demonstreerde aan de groep die bij de jongeren was.

Bij de jongeren was het weer een gezellige boel. We hadden niet een hele grote tafel, maar wel veel enthousiaste jongeren, even een beetje proppen dus. Er werd een rij gemaakt en de jongeren mochten om de beurt een pannenkoek bakken, waarna er pasta met aardbei of banaan op werd gedaan. Er was nog wel eens wat onenigheid onderling over wie er wel of niet in de rij stond, wat zich uitte in het geven van klappen, maar we konden het onder controle houden, ook mede dankzij de vaste vrijwilligers in de sectie. De pannenkoeken waren een fijne versnapering naast het weinige voedsel dat ze krijgen.

Tussendoor kregen we nog een berichtje van Erwin en Judith. Ze zaten bij het politiebureau te wachten, terwijl een agent het rapport van het gebroken raam van de auto maakte (voor de tweede keer). Met Erwin ging het gelukkig goed. Ondanks dat ze deze laatste dag niet mee konden maken hebben ze het toch wel gezellig gehad.

Na de lunch was het weer tijd om naar de Olive Grove te gaan. Onze laatste activiteit op het kamp voor die dag. Zoals ze nu van ons wisten begonnen we met liedjes in een kring en daarna gingen we uiteen om met ze te spelen. Voetballen, skippyballen, kringspelletjes, kraskaarten uitdelen, enzovoort. En daarna was het tijd om duidelijk te maken dat we weggingen: ‘Bye, bye, goodbye.' En dan nu toch echt. We leverden onze oranje hesjes in bij het infopunt van Euro Relief en maakte onze laatste gang naar de auto.

We waren met acht mensen en één auto. Nadat Jorin zei dat ze ooit een keer elf mensen in een auto heeft gekregen gingen wij de uitdaging aan om met z'n achten in de auto te passen. Drie voorin, vijf achterin, een heel bijzondere ervaring kunnen we wel vertellen.

‘Thuis’ (ja zo voelt dat toch wel) maakte we ons klaar om uit eten te gaan, samen met Hanneke, in Mytilini. We kozen voor het concept familiair eten, waarbij de hele tafel vol komt te staan met eten en je dit samen deelt. Het was een fijne afsluiting waarbij iedereen heeft kunnen vertellen wat we van deze week vonden, waarbij we onze dank aan Hanneke, de reisleiders, het team, enzovoort hebben geuit. Na mooie speeches, cadeautjes geven en geldbedragen overhandigen hebben we afscheid genomen van Hanneke en haar uitgezwaaid met het liedje 'Bye, bye, goodbye’.

Na het toezingen van Corina vanwege haar trouwdag (28 jaar!!) gisteren, trakteerde ze op heerlijk yoghurtijs. Daarna was het toch echt tijd om naar huis te gaan. We konden het hierbij niet laten om onze lieve gastheer nog even onze dank toe te zingen waarna we met een tevreden en ook wel weemoedig ons bedje in doken.

Zie foto's in Album 'DE LAATSTE DAG ALWEER?!'

Anas en Jacorien