Bye bye goodbye

Ha allemaal,

Onze laatste blog alweer. Vandaag stonden we vroeg op. Om 5 uur was het ontbijt, maar nog lang niet iedereen was uit bed. Judith liep een rondje langs alle kamers om iedereen wakker te maken. Met veel gepuf en gesteun stond iedereen op. Op weg naar het vliegveld. Een beetje weemoedig om alles wat we achter laten. Wat zijn we bevoorrecht en wat een ellende is er Moria. We hopen dat we een klein lichtje hebben mogen zijn in het vluchtelingenkamp en dat we verloren geganen glimlachen hebben mogen terugbrengen.

Aangekomen op het vliegveld wachtte ons een verrassing. Op Brussel werd gestaakt, dus moesten met het vliegtuig naar Lille reizen en vandaar per bus naar Brussel. Oepss... later thuis. Dat is wel even balen naar zo'n intensieve week, maar fijn dat er zo snel  vervangend vervoer geregeld werd.

In het vliegtuig hebben we allemaal nog een beetje gedut. Moe, voldaan en leeg voelden we ons. Dit was het dan... Het is werkelijk voorbij gevlogen. Wat een voorrecht dat wij in het vliegtuig zaten met een paspoort, want we zijn geen haar beter dan een vluchteling. Wat zou het mooi zijn als van alle vluchtelingen in het kamp hun paspoort getekend is door het bloed van Christus. Dan zijn ze nu misschien ongelukkig, maar straks voor eeuwig gelukkig. We hopen dat er velen bereikt mogen worden met de blijde boodschap van het Evangelie.

Nadat we op Athene overgestapt zijn op het vliegtuig naar Lille. Moesten we weer een paar uurtjes in het vliegtuig zitten. Er waren kaartjes uitgedeeld door de reisleiding waarop iedereen iets mocht opschrijven over hun teamgenoten. Zo kregen we allemaal een kaartje vol met mooie woorden. Gaaf, zo'n herinnering aan ons top-team.

In Lille zijn we op de bus gestapt naar Brussel. De bus stond al klaar. Judith en Jorin haalde super snel nog wat eten voor iedereen. Tja... onze reisleiding zorgde super voor ons.

Aangekomen in Brussel was het toch echt tijd om afscheid te nemen. We gaven elkaar een groepsknuffel en individuele knuffel en gingen uit elkaar (snif snif).
Ons praktische werk in Moria is afgelopen. We hebben veel gezien. Er is veel reden om dankbaar te zijn over alles wat wij hebben gekregen. Wat een zegeningen hebben wij ontvangen. Tegelijk, wat een ellende in Moria: holle ogen, snijwonden, alcoholproblemen, kinderen met te weinig kleren, vies sanitair, weinig veiligheid, geen privacy etc.

Toch ondanks dit alles kwamen er mensen naar ons toe. Ze vertelde hoe dankbaar ze waren. Ze vertelde ons over hoe blij ze waren met ons in kamp. Ze lieten ons een glimlach zien. Één vrouw zei bijvoorbeeld: 'Het is een gift dat jullie hier waren met zo'n mooi programma, het brengt hoop!' En daar hebben we het voor gedaan. Mensen even uit de sleur van Moria halen en hoop geven. Ze laten zien door onze daden dat er Één is die ook om de mensen uit Moria geeft. God weet van de problemen in Moria en dwars daardoorheen, zal Hij Zijn plan uitvoeren. Dat geeft hoop in deze hopeloze situatie!

Een vrijwilliger zei dat ze weer een poosje met een glimlach door het vluchtelingenkamp kan lopen door de activiteiten die wij hebben mogen doen. Dat is gaaf om te horen, dat wij ook zo haar bemoedigd hebben. Zo hebben we zelf ook veel mogen terugkrijgen door ze week.

We hopen dat er snel een einde komt aan deze situatie. Het is werkelijk onmenselijk hoe de mensen op elkaar gepropt zitten. Als de situatie nog even zo blijft (wat we niet hopen!), zijn er vast enkele van ons die terug zullen gaan. In ieder geval kunnen we nu hier in Nederland bidden voor de vluchtelingen. Bid u mee?

Groetjes,
Corina en Marianne